Hazret-i Yûsuf büyüdü, gelişti ve güzelliğiyle gösterişli bir genç oldu. O’nun bu hâli, yaşadığı evin hanımı olan Züleyhâ’da kendisine karşı farklı düşüncelerin belirmesine sebep oldu.
Kur’ân-ı Kerîm’de Allâh Teâlâ şöyle buyurur:
“O, kemâl çağına geldiğinde kendisine hüküm ve ilim verdik.
İşte muhsinlere biz böyle karşılık veririz.” (Yûsuf, 22)
Hâdise âyet-i kerîmede şöyle zikredilir:
“Derken, bulunduğu evin hanımı, Yûsuf’u kendisine bağlamak, onun nefsinden murâd almak istedi ve kapıları kapatarak;
''Haydi gelsene bana!'' dedi.
O ise:
''Maâzallâh, (Allâh’a sığınırım!).
Zîrâ kocanız benim velînîmetimdir, bana iyi davranıp güzel bir mevkî verdi.
Gerçek şudur ki, zâlimler aslâ felâh bulmazlar!'' dedi.
Doğrusu, hanım ona sâhip olmayı iyice aklına koymuş ve buna meyletmişti.
Eğer Rabbinin bürhânını (delil ve yardımını) görmeseydi o da kadına meyledecekti.
İşte böylece Biz fenâlığı ve fuhşu O’ndan uzaklaştırmak için bürhânımızı gösterdik.
Çünkü O, Biz’im tam ihlâsa erdirilmiş kullarımızdandı.” (Yûsuf, 23-24)
SERVET, ŞÖHRET, ŞEHVET:
Züleyhâ, nefislerin en çok zebûnu olduğu üç vasfın; yâni servet, şöhret ve şehvetin şâhikasında bulunuyordu.
Gençti, cemâl sâhibiydi ve pek çok kimseyi kendisine râm edebilecek bir câzibeler meşheri hâlindeydi.
Üstelik Züleyhâ, odanın kapısını da sımsıkı kilitlemişti.
Böylece gizlilik ve tenhâlığın, günahları daha da kamçılayan hengâmında, Hazret-i Yûsuf’a şiddetli bir arzuyla;
“Heyte lek! yâni ''Gelsene bana!'' diye seslenerek, çirkin bir fiile teşebbüs etmişti.
Mukâvemet göstermekte nice irâdeleri eritebilecek böyle bir manzara karşısında, Hazret-i Yûsuf’un (a.s.) bile hayli güç bir vaziyette kaldığını Yüce Rabbimiz:
“Şâyet bürhânımız yetişmeseydi, o da meylediyordu,” beyânıy
Zîrâ bir erkeğin, hayatı boyunca karşılaşabileceği en ağır imtihanlardan biri;
gençlik, güzellik, servet gibi her türlü câzibe unsuruna sâhip bir kadından, üstelik tenhâlıkta gelen dâvet ve iltifâta “hayır” diye
İşte Yûsuf (aleyhisselâm), önüne serilen bunca dehşetli câzibelere aldanmamak için “maâzallâh” diyerek, mânevî bir zırha büründü, tam bir ihlâs ve yüksek bir takvâ duygusuyla “Allâh’a sığındı.”
Böylece âyet-i kerîmede bildirilen “bürhân” ile ilâhî sıyânet ve muhâfazaya mazhar oldu.
Bu yüzden insanoğlunu günahlara sürükleyen bütün dünyevî câzibelerin “Heyte lek! yâni; ''Gelsene bana!''” diyen dâvetlerine mukâvemet gösterebilmenin yegâne yolu, o anda kalben “maâzallâh” diye
Bazı tefsîrlerde, âyet-i kerîmedeki “bürhân” ifâdesiyle alâkalı olarak şunlar nakledilmektedir:Yûsuf -yhisselâm- “Sakın, sakın!” sesini işittiği zaman o sese aldırış etmedi. Fakat sesin üç kere tekrarından sonra o mahalde Hazret-i Yakup (a.s.) temessül etti. Bundan sonra Yûsuf -aleyhisselâm- kendine gelip Züleyhâ’dan hemen yüz çevirdi.Allâh’ın izniyle Yaup (a.s.) oğlu Yûsuf’a mânevî yardımda (istiânede) bulunmuş, nefs-i emmâreyi temsîl eden Züleyhâ’ya meyletmesine mânî olmuştu.Âyette anlatılan bu hâdise, istiâne, istiğâse (mânevî yardım) ve râbıtaya bir misâldir.Ali bin Hasen bir rivâyetinde der ki:Züleyhâ’nın hazırladığı odada onun putu vardı. Yûsuf’u nefsine dâvet etmeden önce onun üzerini bir libâs ile örttü. Bunu gören Yûsuf sordu:
“Niye böyle yaptın?” Züleyhâ: “Beni musîbet ânında iken görmesinden hayâ ettim!” diye cevap verdi. Bunun üzerine Yûsuf şöyle dedi: “Sen işitmeyen, görmeyen ve bir şey anlamayan bir taş parçasından utanırsın da, benim, beni yaratan, hem de en güzel sûrette yaratan Rabbimden hayâ etmeye hakkım yok mu? Yûsuf -aleyhisselâm- Rabbinin bürhânını görünce, büyük bir korku içinde ve sür’atle kapıya koştu. Züleyhâ da arkasından O’nu takip etti: “İkisi de kapıya doğru koştular. Kadın O’nun gömleğini arkadan yırttı. Kapının yanında, birden, hanımın efendisi ile karşılaştılar! Kadın (hemen): «Zevcene kötülük etmek isteyenin cezâsı zindana atılmaktan, yâhud acıklı bir azaptan başka ne olabilir?!» dedi.” (Yûsuf, 25) Azîz dedi ki: “Benim ehlime kötülük etmek isteyen kimdir?” Züleyhâ, işlediği cürme ikincisini ekledi. Yûsuf’a iftirâ ederek: “Bu delikanlı nefsimden murâd almak istedi.” dedi. Azîz, Yûsuf’a doğru döndü ve: “Ey delikanlı! Sana yaptığım ihsandan dolayı göreceğim karşılık bu muydu?!. Beni mahzûn etmemeliydin!” dedi. Yûsuf -aleyhisselâm-, hâdisenin gidişâtı karşısında iftirânın zehrinden korunmak için doğruları anlatarak: “Asıl kendisi benim nefsimden murâd almak istedi'', dedi. Kadının akrabâsından bir şâhid şöyle dedi: ''Eğer (Yûsuf’un) gömleği önden yırtılmışsa, kadın doğru söylemiştir, Yûsuf ise yalancılardandır. Yok eğer gömleği arkadan yırtılmışsa, kadın yalan söylemiştir, Yûsuf ise, doğru söyleyenlerdendir.'' (Yûsuf, 26-27)
ÜÇ-DÖRT AYLIK ÇOCUK DİLE GELDİ
Yûsuf -aleyhisselâm-, kendisinin temiz olduğuna dâir bir delîl göstermesi için Allâh’a duâ etti. O sırada Züleyhâ’nın dayısının üç veya dört aylık olan oğlu, mûcizevî bir şekilde dile geldi ve Yûsuf’un temiz olduğuna şehâdet etti. “(Azîz) ne zaman ki, gömleğin arkadan yırtılmış olduğunu gördü, o zaman (karısına) dedi ki: ''Bu iş, siz kadınların tuzağındandır. Gerçekten de sizin tuzağınız çok büyüktür. Ey Yûsuf! Sakın sen bundan kimseye bahsetme! Ey kadın! Sen de günahından dolayı istiğfâr et. Sen gerçekten günahkârlardan oldun.'' (Yûsuf, 28-29) Hâdise, halkın arasında duyulmaya başladı. “Şehirdeki bazı kadınlar: ''Azîzin karısı, delikanlısından murâd almaya kalkmış, (Yûsuf’un) sevdâsı onun kalbine işlemiş! Biz onu gerçekten açık bir sapıklık içinde görüyoruz'' dediler. (Yûsuf, 30)