İki farklı Fenerbahçe vardı sahada… İlki için onlarca eleştiri yazılabilir. Benzia'nın uzaktan şutları, Frey ve Slimani'nin kötü denemeleri akıllara getirilebilir. Rakibin solda maden bulması, tüm uyarılara rağmen Bakkali'nin yıldızlaşması ve iki gol atmasına birçok söz sarf edilebilir.
Ancak daha da kötüsü, fizikten önce takım kimyası… Bu takımda ortak ruh, birliktelik, mücadele, acıyı tatlıyı birlikte paylaşma dürtüsünü göremedik. Taa ki Gerkens'in hatalı geri pasında Frey'in golüne kadar. Genç oyuncu, o hatayı yapmasaydı, şu anda muhtemelen başka şeyleri konuşuyor, Cocu da bavul topluyordu.
Bu gol neyi getirdi! İnancı… Bir kıvılcım yaktı. Fenerbahçe bu kötü gidişatı değiştirebileceğini inandı. Frey, geldiğinden bu yana en iyi maçını çıkardı. Çalıştı, çabaladı, en azından çubuklu formayı teriyle ıslattı. Hasan Ali şapka çıkarılacak bir gole imza attı. Çevrilmesi çok zor bir maçta galibiyet bile kaçtı. Bu beraberlik, belki de galibiyet kadar önemliydi. Çünkü inandıklarında, başarabildiklerini, talihlerini değiştirebildiklerini gördüler.